Artykuł ekspercki

Badania szczelności obudowy są bardzo rzadko podejmowane i dotyczą przede wszystkim budynków nowych. W praktyce brak jest wykonywania takich badań w budynkach istniejących przed i po poddaniu ich zabiegom remontowo-naprawczym, np. po dociepleniu. Obecnie w Polsce jak i wielu krajach Unii Europejskiej ustawodawstwo nie narzuca obowiązku wykonywania badań szczelności zarówno nowych, jak i istniejących budynków. Badania takie są jedynie zalecane, a konieczność ich wykonania pojawia się jedynie w przypadku wydania certyfikatu dla budynków pasywnych lub energooszczędnych. W treści Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1], określono jedynie, że w budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego, budynku użyteczności publicznej, a także w budynku produkcyjnym przegrody zewnętrzne nieprzeźroczyste, złącza między przegrodami i częściami przegród oraz połączenia okien z ościeżami należy projektować i wykonywać pod kątem osiągnięcia ich całkowitej szczelności na przenikanie powietrza. Niemniej jednak przepisy zalecają przeprowadzenie badania szczelności powietrznej budynku oraz określenie wartości wskaźnika n50, określającego ilość wymian powietrza na godzinę, która zachodzi przy różnicy ciśnień 50 Pa. Według tych zaleceń wymagane maksymalne wartości współczynnika n50 wynoszą odpowiednio: a) dla budynków z wentylacją grawitacyjną 3,0 h-1, b) dla budynków z wentylacją mechaniczną 1,5 h-1. Badania szczelności budynków należy przeprowadzać zgodnie z normą PN-EN 13829 „Właściwości cieplne budynków. Określenie przepuszczalności powietrznej budynków. Metoda pomiaru ciśnieniowego z użyciem wentylatora” [2]. Norma dopuszcza dwie metody badań, w zależności od celu, w jakim są przeprowadzane: a) Metoda A – badanie użytkowanego budynku, b) Metoda B – badanie obudowy budynku. Metody różnią się przede wszystkim sposobem przygotowania budynku do badania.

(strona 19 pliku z linku)